Kadın ve Gölge (Şiir) – Zeynep Uçman
KADIN VE GÖLGE ŞİİRİ
Akşamın karanlığı üzerini örterken
Sessizlik bastırdı her bir tarafı
Kaçıyordu kadın akşamdan, aşktan
Kendinden kaçıyordu bir gece yarısı
Küçük seslenişler değildi ondaki
Çıkış kapısı aydınlık bir ışık
Takip ediyordu onu gölgesi
Gölge seslendi kadına sordu bir sebep
Bu sendeki kaçış nereye böyle?
Kadın cevap verdi karanlığıma ışık,
küçük tebessüm,
Arıyorum gölge ne olur yardım et.
Koştular birlikte şafağa kadar
Gölge susmadı adım attıkça
Önemsizdi gittikleri yer de şu anda
Önemsizdi düşünceler nefes alışta
Nihayet doğdu gün, bir sabah doğdu
Ulaştıkları yer birgölün kıyısı
Bu sefer kadın; sordu gölgeye
Bana çare var mı ey güzel gölge
Baktı etrafına hiç kimse yoktu
Güneş doğmuştu karanlığa doğru
Anladı kadın aslında tek olduğunu
Kendi kendine aşktan konuştuğunu
Zeynep Uçman
www.akrostissiirler.net
